Toerisme/overnachtingsaanbod in Luxemburg

Het toerisme in de provincie Luxemburg boert niet bijster goed, zoveel is duidelijk. "Attracties" zoals het kasteel in Bouillon of de Grotten van Han zien hun bezoekersaantallen stelselmatig zakken, en dit ondanks een waterhoofd aan overheidsinstellingen die als opdracht hebben om daar iets aan te veranderen.

De 5700 man die rechtstreeks of onrechtstreeks in de sector tewerkgesteld is door de Waalse overheid, slagen er blijkbaar niet in om een motiverend aanbod bijeen te sprokkelen. Om het in perspectief te zien: Brugge alléén trekt méér overnachtingen per jaar aan dan gans de provincie Luxemburg.
Veel Luxemburgse hotels staan te koop, veelal door onrendabiliteit. Gîtes kampen met leegstand.

Waar liep het dan fout? Het antwoord geldt zowel voor de hotels/gites als voor de "attracties" en bezienswaardigheden : een schrijnend gebrek aan innovatie, evolutie, investeringen, en de ambitie/politieke noodzaak om béter te willen doen.

Te veel Horeca-uitbaters bevinden zich momenteel in een staat van lethargie, gelatenheid. Noodgedwongen, want de huidige omzetcijfers laten niet toe om belangrijke investeringen te rechtvaardigen. Hierdoor komen vele hotels in een neerwaartse spiraal terecht: omdat de accomodatie niet meer aangepast is aan de moderne wensen van de gasten, blijven deze weg. De uitbater blijft achter met een verouderde infrastructuur, terwijl hij zich blauw betaalt aan de warmte die door het ongeisoleerde dak verdwijnt. En dus kiezen ze ervoor om ermee te kappen, en zetten hun zaak te koop.

Hetzelfde geldt evenzeer voor gïtes en vakantieparken. Wie 30 jaar geleden een huisje kocht op pakweg Domaine du Bonsoy of La Boverie, zag zich de jaren nadien verzekerd van een mooi huur-inkomen. Gaandeweg vereisten de woningen meer onderhoud, wat ze jammer genoeg niet altijd kregen. De aankoopkost intussen verteerd, namen eigenaars genoegen met wat minder bezetting. Liever dàt, dan bijkomend geld pompen in het onderhouden en upgraden van hun accomodatie. Huisjesmelkerij, als het ware. Intussen zijn vele van deze huisjes in dermate erbarmelijke staat, dat de weinige gasten die er per ongeluk nog in verblijven, ze gaan afraden in hun kennissenkring.

Hetzelfde scenario deed zich voor in de toeristische attracties, dierenparken, de trekpleisters van weleer. Wat 30 jaar geleden aangenaam was, is intussen troosteloos en verkommerd door een gebrek aan innovatie. Daar waar vele attracties initieel een commercieel doel hadden, bestaan ze inmiddels enkel nog bij gratie van overheids-subsidies (vb. Grès de La Roche).

En nu, 30 jaar later, laten de gevolgen zich meer en meer voelen: de toeristen vinden het aanbod onvoldoende. Men opteert voor moderne kortvakanties die wél aan hun wensen voldoen, en zijn gerust bereid om daar een centje méér voor te betalen.

De Ardennen hebben dus een economisch perfect valabele kans gemist om deze sector uit te bouwen.

Is de situatie dan onomkeerbaar? Volgens ons niet, onder voorbehoud.

• De situatie voor de accomodaties is die van de "natuurlijke selectie". De goede verdrijven de slechte. Wie niet aanpast aan de verwachtingen van de gast, mag het ronduit vergeten. Dit geldt zowel voor hotels als voor campings en vakantiewoningen: You can fool some of the people all of the time, and all of the people some of the time, but you can not fool all of the people all of the time. Voorbeelden genoeg.
• Privé-initiatieven zorgen ervoor dat alvast een deeltje van de accomodaties worden aangepast. Ook ons eigenste verhuur-agentschap; uitbater van verschillende vakantieparken, voert een opfrissingsprogramma door van bungalows en chalets. Enkelen hebben zelfs plannen voor nieuwe, moderne parken. Of dit werkt? Zéker en vast. Als illustratie verwijs ik naar het park La Boverie, waar er enorme verschillen in bezetting bestaan tussen de afgeleefde, niet-onderhouden tuinhuisjes, en de goed onderhouden, van modern comfort voorziene woningen, waar de eigenaar duidelijk investeert om het hun gasten naar hun zin te maken. Lees maar eens de zwart/wit-beoordelingen op Zoover.
• Het probleem ligt hem echter bij de "attracties", de aantrekkingspolen; het "amusement" voor de bezoeker. Al wat beheerd hoort te worden door de Waalse Overheid. Want door de eiland-politiek van de Waalse overheid is er niet alleen een gebrek aan samenhangend beleid, er is ook geen verantwoordelijkheidsgevoel. Niemand die eens durft grote schoonmaak te houden. Het gevolg van de politieke verzuiling op élk beleidsniveau: Om daar ineens ons label op te kleven: de Waalse ziekte (lees ook deze post). Waarom iets commercieel aantrekkelijker maken, als de overheid het tekort toch bijpast? Hier is er de eerste paar decennia géén heil van te verwachten, zolang men aan de subsidie-baxter hangt.


• Dit betekent niet dat het zinloos is om initiatieven te ontplooien. Het is enkel zinloos om te wachten tot de overheid deze zal ontplooien. Wie zélf initiatieven uitbouwt, wie zelf blijvend investeert, zal successen blijven boeken. Dit vraagt inspanning en centen.
• En gelukkig... de grootste attractie van de Ardennen blijft -tot nader bericht- gratis!